Het verhaal is geschreven in de ik-vorm; Eric Plumtree neemt je meteen mee op avontuur. Hij lost een zaak op, maar heeft niemand gelukkig gemaakt met zijn bevindingen.

 

“Daarmee was de zaak opgelost, al bleef er iets in mijn achterhoofd zeuren. Ik kon mijn vinger er niet op leggen, maar er was iets dat me niet lekker zat, waardoor ik deze zaak in gedachten niet kon afsluiten.”

 

Daarna krijgt Plumtree te maken met internationale kunstroof, corrupte politici en complotdenkers.

Het verhaal begint met de eigenaar van een Grieks restaurant in Soho, Londen die een neus onder zijn deurbel vindt. Hij denkt dat het een grap is, maar dan blijkt de neus echt te zijn. De eigenaar vermoedt dat hij weet wie deze lugubere daad heeft gepleegd maar wil niet naar de politie. Hij besluit daarom een privédetective in te schakelen.

 

De privédetective Eric Plumtree is eigenaar van een hotel, maar mensen die bij hem logeren weten niet dat hij nog een nevenfunctie heeft. Hij wordt geholpen door zijn assistent Brian en zijn zenuwachtige secretaresse Iris. Iris heeft hij ook aangenomen omdat ze een leuk hondje heeft met de naam George wat hij zo nu en dan uit kan laten en op die manier zonder opvallen op verschillende locaties kan wandelen en rondneuzen. Hij ziet George als zijn handlanger.

Je leert Eric en zijn helpers Brian en Iris al snel beter kennen. 

 

Carla is de verloofde van Eric en woont momenteel voor haar werk bij de Universiteit Maastricht in Maastricht; hierdoor hebben ze alleen maar telefonisch contact of via skype en daar baalt hij van. Carla stelt voor om de trouwerij nog maar even uit te stellen...

 

Het is duidelijk dat de auteur goed op de hoogte is van de setting in de diverse wijken in Londen. Hierdoor is het alsof je door zijn ogen mee mag kijken als hij de sfeer van een wijk in zijn verhaal weergeeft. Zelfs een slachtoffer van Jack de Ripper komt nog even ter sprake.

 

De auteur weet een goede balans te vinden tussen humor en spanning. De dialogen zijn vaak grappig, maar het verhaal blijft ook serieus en spannend. De lezer steekt bovendien een heleboel op over een kunstproject in Londen uit de jaren negentig van de vorige eeuw.

Na het lezen van ‘De zeven neuzen van Soho’ denk ik erover om ook te gaan mudlarken, maar dan hier in Zeeuws-Vlaanderen.

De Zeven Neuzen van Soho is een goed geschreven misdaadroman in drie delen, met een indrukwekkend plot. 

 

“Ik liep door de straten van Londen en keek naar het leven, hier en nu. Op een grote digitale reclamezuil schoven gezichten langs, ik meende in een fractie van een seconde het gezicht van Carla te zien, natuurlijk mijn verbeelding, zoals alles verbeelding was in deze stad; de beelden, geuren, geluiden en betekenissen waren vluchtig als water en iedere geest kon erop projecteren wat hij of zij wilde, zonder dat het ooit vaste vorm aannam. En zo zou het voor mij altijd blijven, als ik geen keuzes durfde te maken.”

 

De laatste bladzijden van het boek doen vermoeden dat we nog meer misdaadverhalen kunnen verwachten met Eric Plumtree in de hoofdrol, maar dat deze zich wellicht niet in London afspelen. Time will tell...

Ik kijk zeker uit naar een volgende misdaadroman van Henry de Hoon.

 

INKIJKEXEMPLAAR

 

 

Henry de Hoon (1959) studeerde af aan het conservatorium te Maastricht als pianist. 

De Zeven Neuzen van Soho is de negende roman van Henry de Hoon. Eerdere boeken zijn Dood Vermogen, Lost in London, Zijn Laatste Voorstelling en een trilogie rondom het drielandenpunt in Vaals, Drielandenmoord, Moorddate, Moord op recept. 

Verder verscheen in 2021 een bundel met zijn radiocolumns voor de regionale omroep L1: Natuur en Zo.